Wil je begeleiden?

Albezon 2.0

'Beschrijven hoe het hier gaat is echt onbegonnen werk ...' Zo begint een brief die ik een paar zomers geleden uit Albezon ontving. Albezon. Een naam die ik pas een aantal weken voordien voor het eerst had gehoord. Uit de mond van de schrijfster van die brief die vertelde dat ze niet alleen naar, maar ook op Albezon ging. Een kamp met een aantal jongeren uit de bijzondere jeugdzorg.

'Echt iets voor dat gouden hart van haar ...', dacht ik toen. Al was het moeilijk om me voor te stellen wat zo een kamp net inhield. Ik schreef haar daarom die zomer en wat ze terugschreef zou nooit meer volledig uit mijn gedachten verdwijnen.

'...een landschap vol stofwolken en drijvende avondlucht...'

'...dat rotsig landschap, groen gekleurde rivier en eeuwig horende geluid van de rivier.'

'...vuurtje stook op het vuur, verse muntthee, appelmoes, brood gebakken uit de oven hier en fruit geoogst uit de moestuin.'

Het bleef me bij. Niet alleen omdat het zo prachtig poëtisch is verwoord, maar ook omdat ik in die schets wel een decor zag waar ik me ook wel thuis in zou kunnen voelen.

In het najaar van 2019 zag ik haar een oproep doen naar mogelijke begeleiding voor Albezonreizen en het leek of er een puzzel in elkaar viel. Ik was pas weer overgestapt naar een voltijds studentenbestaan en was zachtjes aan op zoek naar een zinvolle manier om mijn zomervakantie te besteden.

'Doen!' was haar antwoord.

Zo kwam het dat ik op een Vlaamse feestdag naar de Ardennen vertrok. Niet naar die magische plek. Daar stak een of ander virus een stokje voor. Toch had ik niet het gevoel op een B-route te zijn. Na de (online) babbels met mijn medebegeleiding en het voorkamp had ik snel door dat Albezon meer dan een plaats is. Het is een vibe, iets dat in de lucht hangt.

Een vibe die je samen creëert. Door samen te werken en te koken. Zelfs door samen te zingen (waar ik in mijn scoutsjaren geen grote fan van was).

Het is die vibe die me deed genieten. Want er zijn spanningen, tegenslagen en onverwachte wendingen. We zouden geen mensen zijn als dat niet zou voorkomen. Maar steeds kwam je weer terug bij de kern: een kamp waar je ongeacht je achtergrond mag onthaasten met respect voor natuur en omgeving. Waar we in een wereld van overvloedige prikkels even tot de essentie terugkomen.

 Ik denk dat ik toch een virus heb opgelopen deze zomer ...